Refrene jete…
Ajo erdhi me llavën e vullkanit,
heshtjes i tha largohu prej meje,
një tingull ëmbël seç pëshpëriti
dhe vrapoj me vrap të puthte re qielli.
Nuk desha ta trembja refrenin e jetës,
mëngjeseve të pranverës u çelën petalet,
takojnë një yll që bënte dritë në largim
dhe refrenet e këputura,atje lane gjurmë jete!
Vetëm koha e antivlerave rrugullisej diku
ajo s’di ti buzëqesh ditës me diell mbi tokë,
saqë edhe fjala në pentagrame të shkruar
merr rrugën për fluturim e kërkon të na buzëqesh.
Pse kështu o refren i jetës sonë ndalo një çast
eja me vrull e na buzëqesh si dikur te ne.
refreni jetës le të vrapojë me dashuri
mbi gurë të bardhë, le të tregohet edhe një përrall!
