Gezim Llojdia
Pjesa e parë
1.
Në Kunjovën tonë ,s’ka aeroportë aq sa mëhalla e largët s’ka kufij real.
Një lumë që vërtitet teposhtë .Sot udhëtimet u fshinë. Kruspull ,fqinjësia.
Destinacioni ynë shkruar në letër .Tabela rrëzuar në kahun tjetër.
Reportazh:E vdekur,rruga e bajameve në dimër.Shkretinë.
Sytë të ngrirë. E baltosur krejt udha.Shtigjet u mbyllën. Shkëmbinj të vdekur.
Diamante fshehur.Zgavra të kafkës.Stalakmite në hapësirë.
Duke menduar shumëzimin në stinë.Me mugullim sythesh.
Pikëllim muzgu me trishtim.
Mëhalla jonë.
Dhe pylli i ahishtës, me hone,gryke dhe brinja, rrëpira,lugina janë .
2.
Busulla ime këtë mëngjes fluturon në erë nga degët e ferrës.
Pika e vesës në ag, rrëshqet në lugun e gjethes,rrjedhshëm .
Llullani pikon,tymi tregon furin e erës,përgjysmë tabuti i verës.
Drejtimi:Në Shkrumeme .Misrat janë tharë, toka vuan etshëm.
Hojet e bletëve janë në strehë të strehës ,gjysmë- përgjysmë me ar.
Zhaurima e cinxurëve dhe e korit të pyllit,përveç aso kohe një stinë zgjatë.
Fjolla e tymtarit .Kamina e vjetër me gurë të bardhë. Një hajvan i trembur pa samar.
Një oktav e zgjatur e bulkthit të natës,trimëron jo vetëm këtë ndajë natë.
–
Vijon
