Sami S. Shatri
Unë,
bima e parë humane, e kësaj toke
lis i stërlashtë i Gadishullit Ilirian
u tunda e shkunda, nga erërat e kohës
tufanet e stuhitë, kurrë nuk mu ndanë!
I mërdhirë isha, në ditët plot vapë
në ngrica t’acarta, më dogjën në flakë
kur doja të qeshja, më bënin të qajë
villnin mallkime, mbi Rrapin mijëvjeçar!
Degët m’i prenë, me thikë e me shpatë
gjethet e njoma, m’i shkundën pa mëshirë
palcën e ashtit, ma gërryen me hanxharë
rrënjët donin t’mi thanin, trurin t’ma shpërlajn!
Nga lart u pagëzova, Gadishulli Ilirian
më lanë dhunshëm, emrin Ball-kan
gjakun e kulluar nga plagët shekullore,
pangopshëm e përbinë,
në gostitë e turpshme djallëzore!
Gur mbi urë isha, gjatë tërë historisë
Këtu ndeshëshin keq, lindje e perëndim
këmbana e minare, më prishnin qetësinë
trumbetonin zëshëm, Zoti nuk din shqip!
Shkronjat m’i ndaluan, me ligj e dekret
më mallkuan shkrimin, nga brezi në brez
librat m’i dogjën, më thonin vafsh në ferr.
Mua …
farën e fisme, që Zoti e zgjodhi vetë!
Kur gjithë mendonin, rrënjët më janë tharë
luteshin me citate, t’më shihnin n’funeral
filiza mbinin, mbi trupin tim plot gjak
Perëndia më mbronte,
nga djajtë lugetër, barbarë e ardhacak!
Unë,
frymoi i gjallë, askush mos t’më qajë
harta do ndryshoi me termin Ball-kan,
fitimtar do ri’kthehet, emri stërgjyshian
shqipja e vjetër, zëshëm do kumboi
n’Gadishullin Ilirian!
Prishtinë,
