Brixhilda Dede
Perëndimit të zjartë, si çaste fatlume,
Zogjtë rahin flatra.
Mallëngjyer, retinës së syve imazhin tënd tres.
Gjurmët, baticës së rërës, heshtjen e dhimbjes, zhveshin.
Valëve të haresës, mendimin derdhur tëhu.
Ulur stolit të kujtesës, dielli fytyrën fsheh.
Syve të enigmës së mallit, mirazhi yt përkundet.
E gjatë nata e heshtjes
pa ty,
Ardhur me hijen e mungesës.
Natyra gjëmëton rënkuar, derdhur lotët e shpresës.
Nëse je fryma që teshat e shpirtit lëkund si lulja përkundet me erën.
Fëshfërimë po vij vërtik, me ngut të të hap derën.
