I mblodha të gjitha fjalët,
E vitit të porsa ikur,
Dhe pashë se më shumë kishte,
Dhe dua unë këtë vitë dhe përgjithmonë,
Kjo fjalë e bukur mos të më mungojë,
Se e themë unë atë, me shpirt e me zemër,
Nëna me baban me atë fjalë më rritën.
E themë unë fjalën të dua,
E themë se e ndjejë në shpirt,
Dhe këtë ndjenjë të bukur,
As kush nuk mund të ma prekë.
Ku ka si fjala më e bukur të dua,
Të duash çfarë do që të rrethon,
E shpreh atë me njerëzit e zemrës,
E shpreh atë me miq dhe shokë.
Ja shpreh atë natyrës e bukur,
Ua shpreh zogjve në fluturim,
Ua shpreh luleve në pranëverë,
Ua shpreh dhe gjethe e të rëna të vjeshtës.
Ja shpreh dhe dimërit me dëborë,
Ja shpreh hënës e bukur,
Ja shpreh qiellit e kaltër me yje,
Ja shpreh dhe detit pa fund .
Mos të mungoj o njerëz,
Te çdo njeri kjo fjalë e shenjtë,
Se vitet ikin dhe shkojën,
Këtë fjalë të bukur e lë gjurmë pas.
