Shumë flitet në të vërtetë,
Se si do jet përmbytja ,
A do plas ndonjë vullkan
Apo shtëpiat do tunden nga ndonjë tërmet.
Po botën e përbysim vetë ne.
Pa ujë e pa lëkundje,
Por me intrigat e fallsivitetin e të quajturit njeri.
Zoti nuk vret njerëz kurrë,
Por njerëzit vrasin zotin.
Duke u shdrruar nga engjëj në djajë.
Ne çpojmë si shigjet zemrat dhe shpirtin e njerëzve
Nga xhelozia e mendja e mbushur plot urrejtje.
Duaj o njeri si të dergoi zoti në tokë të duash e të shumohet bota me dashuri e paqe.
Jo me shpirt katran e përgojime anembanë.
Se kur të ikim një ditë nga kjo botë,
Në botën tjeter duhet të japim llogari çfar falëm në jetë…
Urrejtjen apo mirësin e paqen e të madhit zot,
Por atëher do jet shumë vonë.
Bota do jet përbysur bashkë me shpirtin e zi
Njëherë e përgjithmonë!
