Donike Rrethej
TI….( UNË ).
Ti , mirazh i bukur i andrrave t’nji natet…
t’pa’emën ,t’pa’plotë,
za , tesh i njohun i fantazive t’mija.
Syni asht fiksue ku zemra ndalet e thot :
Ndal !
e n’heshtje shkruen çka dishiron,
e fal.
O i pa’gojë i udhëve kryqe !
mister tesh i dy botëve ,
( udhëtar i heshtun si unë ),
çast i nji mbramje t’errët ,
i lindjeve e nadjeve t’lagshta e t’mjegullta ,
ku diku i vumë nji Fund.
I pa’udhë.
Fjalë e pa’thanun,
prekje e pa’dhanun,
andërr tesh e mbyllun n’sirtarët e nji kohe…
n’perëndim qi flen,
ti njollë e pa’dukshme mbrenda shpirtit tem.
Lot qelibar i ramë ashtu n’heshtje e i’vjedhun,
mall i largt prej kohës tesh i zverdhun.
Ti , ec ashtu krenar me mallin n’zemër e shkruen,
do nota melodijet t’nji vaji qi si unë i vuen.
Unë eci ashtu e heshtun , me sytë qi shkruejnë pak trishtim e krenari,
ashtu si Ti ,( udhëtar i heshtun ) jemi , edhe unë mbaj mallin n’gji.
