Angela Kosta dhe vargjet e saj në gjuhën spanjolle.
Sonrisa de ceniza
Ojos apagados en lágrimas heladas
manos frías, fin anunciado en los párpados
grito desesperado lanzado por la crueldad
traducido a “Muerte” sobre las leyes raciales
aprobadas, confirmadas con tanta devoción
da que tenía el poder en sus manos
hacer desaparecer la sonrisa
de la dignidad humana
transformarse y detenerse en las largas colas
niños, mujeres, hombres de todas las edades
números sin nombre
marcados sin piedad.
Dios mismo nunca puso fin a ese acto
permitió ese “Por qué” sin respuesta
mientras el mundo aplaudía todo el escenario
respirar hasta para los prohibidos
proteger los dientes para los que deseaban
que la rueda del destino nunca se congelaría.
No pasó tanto tiempo para que el tiempo se detuviera
marcado hoy como un gran día de recuerdo
más allá de los que viajaron en vano
persecución suspendida sobre los que sobrevivieron
pero no pueden olvidar.
Hoy, al igual que ayer
el guion sigue
en otras medidas sin vergüenza
guerras sin sentido y sin fin
el horror humano asoma
en el fondo del mar
y el mundo sigue aplaudiendo
sin oponerse.
El infinito
Poema dedicado a todos los
hijos y nietos del mundo.
Eres el sol, calientas el corazón
eres luz, iluminas el mundo
eres el agua, sacias el amor
eres el aliento, llenas la vida
eres la sonrisa, alegras el alma
eres la voz, acaricias el miedo
eres lágrima, alegras los ojos
eres la poesía, te conviertes en canto eres un beso, te conviertes en perfume eres un pétalo, floreces entre las manos eres el suspiro, te conviertes en zafiro eres el mar, te conviertes en océano eres una estrella, te conviertes en el cielo
eres la noche, te conviertes en el día eres el amanecer, te conviertes en un sueño
Eres tú… el Infinito.
El héroe soldado
Un destello de luz atraviesa
la ventana de este mundo,
deteniéndose en los párpados entreabiertos de un joven soldado,
que yace en el suelo
con la mano en el corazón
donde guarda la foto de su amada
que espera su regreso sin retorno
de esa tierra perdida,
donde el amanecer ya no conoce el sol,
y en los árboles marchitos los cuervos
se sacian de tantos cadáveres
de guerreros.
Todos luchaban por un mundo mejor, soñando con la paz.
Un destello de luz atraviesa
la ventana de este mundo,
sobre los ojos entreabiertos
de un joven soldado, que,
entregándose a la juventud,
oyó cantar a la paloma de la libertad.
Buzëqeshje e hirtë
Sy të çjerrur, pa dritë
nga lotët e akullt si vetë duart e ftohta,
fundi perëndues nën qepallat përpëlitëse.
Britma të dëshpëruara nga brutaliteti
me emrin e damkosur “Vdekje”,
ligji i racës i miratuar e konfirmuar
me një përkushtim të zellshëm,
nga ata që kishin
pushtetin në duart e tyre,
për të zhdukur njëherë e përgjithmonë
buzëqeshjen e dinjitetit njerëzor
i ndaluar në radhët e gjata pafund.
Fëmijë, gra, burra të të gjitha moshave
numra të njollosur pa mëshirë.
Vetë Zoti nuk i dha fund një akti të tillë,
lejoi që ajo “Pse” të mbetej pa përgjigje
teksa bota duartrokiste skenarin tmerr
frymëmarrje e ndalur
edhe për ata që ishin kundër
dhe donin që rrota e fatit të ngecte.
Nuk u desh shumë kohë
që të ndalej kjo masakër
e shënuar sot si ditë e madhe përkujtimore
për ata që u munduan më kot
por nuk i shpëtuan persekutimit.
Pak ishin ata që mbijetuan
ndaj nuk mundën të harrojnë.
Sot, ashtu si dje skenari vazhdon
me përmasa të tjera, pa skruppull
luftëra të pakuptimta dhe të pafundme,
e në fund të detit
shfaqet tmerri njerëzor
dhe bota vazhdon të duartrokasë
në heshtje, pa kundërshtuar.
Pafundësi
Ti je dielli, më ngroh në zemër
je dritë, ndriçon botën
ti je ujë, jep dashuri
je frymë, përmbush jetën
je buzëqeshje, më lumturon në shpirt
ti je zë i ëmbël, përkëdhel frikën
je lot, ngazëllon sytë e mi
ti je poezi, trasformohesh në këngë
je puthje, parfum i trëndafilt
je si petal, lulëzon në duart e mia
ti je fllad, bëhesh safir
je deti, kthehesh në oqean
je yll, shkëlqen si qielli
ti je si nata, bëhesh ditë
je agimi, zgjimi i një ëndrre
Ti… je vetë Pafundësia.
Ushtari hero
Shkëlqim drite përshkon
dritaren e kësaj bote,
e ndalur nën qepallat gjysëm të mbyllura
të një ushtari të ri,
i shtrirë në tokë
me dorën në zemër
në foton e të dashurës së tij
që pret kthimin e tij pa rikthim
nga ai vend i humbur,
ku agimi nuk e njeh më diellin,
dhe në pemët e thara
sorrat tejngopen
me kufomat e luftëtarëve.
Të gjithë luftuan për një botë më të mirë
teksa ëndërronin Paqen.
Shkëlqim drite përshkon dritaren e kësaj bote
në sytë gjysëm të mbyllur të një ushtari të ri,
që teksa braktiste rininë
dëgjoi të këndonte pëllumbin e Lirisë.
Përktheu në spanjisht Alicia M. Garcia.
Alicia M. Garcia ka lindur në Kubë, Havana më 10 qershor të vitit 1967. Që në moshë fare të re asaj i pëlqente të lexonte dhe të shkruante. Alicia M. Garcia është vlerësuar me çmime nga Akademi të ndryshme Ndërkombëtare të letërsisë. Poezitë e saj janë recituar në radiostacione ndërkombëtare si në: Letras del corazón (Meksikë), Almas Gemelas (Peru), Susurros del Alma (Argjentinë), Ecos Poeticos Radio (Kolumbi), WIX Máxima – FM (Spanjë). Gjithashtu poezitë e saj janë botuar në antollogji të ndryshme si në: Kubë, Siri, Kolumbi, Francë etjer.
E diplomuar në Logopedi ajo punon prej 27 vitesh në rehabilitimin e pacientëve me aftësi të kufizuara si në çrregullimet e të folurit, zërit dhe gjuhës. Alicia M. Garcia është Ambasadore e Unionit të Ambasadorëve Ndërkombëtarë të Kulturës CIESART.
