Nuk di ma me t’dasht…
o ndoshta ti tesh si i pa’emën m’ke ra,
posht mendimeve, dishirimeve , e gjithçkaje?!
Tesh i nep tjetër ngjyrë,
heshtjeve qi m’përkundin n’harresën tande.
Ti ?!
S’din ma me dasht se najherë ke dit ?!
rob i nxanun i mendimeve t’djallta , i pa’thanun,
i pa’andërruem ma as n’andrrat ma t’largta.
Unë ndoshta deshta t’njajtin tand,
at qi i kisha dhanë gjithçka n’nji burrë ban burrë.
Je kaq i vogël , meskin e tesh para mejet ?!
Thur gjithçka qi as n’andrra nuk pushon,
emni , kujtimi , e kaluemja , mbrenda mejet,
jan vetëm grimca t’vobekta …
Sa gadi ,kurrgja .
Nuk di ma me t’dasht !
O ndoshta kurrë s’t’kam dasht ,deshta thjesht..
t’njajtin tand .
At , burrin qi flen nëpër kohë e çdo Grue andërron.
Nji ditë me e pasë.
U deshtëm , u vramë , u lamë…
Ikme , u gjetëm …
( e tesh nëpër rrugë u tretëm ).
Se nuk ditëm as unë e as ti me dasht !
O deshtëm t’njajtit tonë,
t’pa’arritshmit qi mbetën diku ,lerg ,n’kujtime …
Jasht !.
