Vullnet nostalgjike të dhimbjes
Rrugët e bekuara të rrethit tim
O rrugë të dashura për zemrën time
Makina të çmendura të ëndrrave të mia.
Shtigje të ngushta që gëzimi ecën
Fle këtu fëmijëria që e kujtoj gjithmonë
Së bashku me rrugët përreth
Më sill te pragu im me sytë mbyllur.
Janë strehë të qiellit tim të shkretë
Shkoj dhe fillon të bjerë shi yje
Këtu ka edhe krahë
Bengalët po fluturojnë në çati.
Rrugë e gjatë, vend i shenjtë
Nga këtu ndjek shtegun e botës
Këtu mes njerëzve, nostalgji
Çdo gjë më thërret, më çon në shtëpi.
Mbërrita në shtëpinë time jashtë portalit
Po shihet nëna dhe lotët po rrjedhin
Immobile është i mbështjellë me ethe
Lotët bien dhe djegin nofullën.
Vrapoi më afër nënës
Përqafime për mamin dhe shtëpinë time
Këtu më puthin Dielli dhe Diana
Edhe hëna e qeshur më puth.
Rinia ime pastaj më mban fort
Ai më merr dorën, le të shkojmë
Por nostalgjia nuk shuhet kurrë
Kush është bllokuar pas porte.
Dashuria ime, nën perde, veten e kujton
Kur putheshin ëmbël
Ne ende e kemi gati të freskëta
Së shpejti në çimenton e fqinjit.
Duke mos fshirë asgjë nga atëherë
Çdo gjë këtu është e gjallë dhe elokuente
Pluhuri i kujtimeve përhapet
Duke sjellë fllad të kujtesës së pashlyeshme.
Eleuterio SciomoK/033 m.p.i.
