Donike Rrethej
T’kam thanë …
netët jan t’shkurtna ,
e nadjet kaq t’brishta ,
mbramjet e vranta kur lundrojm nër andrra ,
marrin tjetër aromë ,
se jeta asht si nji flluskë sapunit q’i kanjiher na rrëshket nëpër gishta ,
merr kohën teme e tanden ,
kohën tonë.
E ndjej aromën tande…
n’ajrin q’i puthë brishtsinë teme ,
zanin tand q’i afër veshit m’flet kahdal,
t’due .
Se na dy jena grimca jetët q’i vallzojnë n’ajër,
e unë s’harroj a s’mundem me harrue.
T’kam thanë…
mos flej n’andrrat e mija ,
tesh t’trazueme prej ernave t’forta ,
se ke me u smue , ka me t’smue dashnija ,
e për ne ka me fol tan bota.
Se shiu q’i sonde bjen mbi mue siluetën teme njomë ka,
po pra.
E kur peshë kam dhimbjen…
t’kam thanë ,
m’rri sa ma lerg se jam natë pa hanë.
Djajt e shpirtit tem çohen prej nji gjumi t’namun e posedojn trupin tem ,
nji andërr sna qas ,nji botë nuk na nxen.
Po , ti je aty…
e unë ?!
Diku e pa’rehatueme si shpirt endacak ,
t’kam thanë ,
kur nata m’humb n’errësinën e saj merr hak ,
e mjegulla e nji nadje t’nxieme m’ka fshi andrrat pa mëshirë as shpirt,
unë jam diku hije ku ska drit.
Unë jam ikja…
rikthimi…
jam heshtja…
për ty thjesht ,harrimi…
A e din pse ?!
andrra s’asht për Ne.
Se nji ditë t’kam thanë…
shpirti jem tesh n’grimca asht i ndamë,
i pa’rehatuem,
i truem.
T’kam thanë rri sa ma lerg mejet ,
asht nata q’i andrrat na i shkruen ,
se jo…
vdiq me mue n’netët bosh,
andrrat nuk na duen ,bota nuk na nxen,
( n’nji Caos ndjenjash q’i jeta na i ka lan n’nji qosh )!.
