Dhe po….vjen nje dite qe njerezit ikin…ikin duke lane pas dhimbien qe kajhere te vret aq shume sa s’ di si ta ndalesh.
Disa te tjere ikin me dashje pa kuptu se sa shume lendon largimi i tyne.
E disa te tjere largohen sepse ashtu e ka shkru jeta fatin e tyne,ndoshta nuk duan por ashtu duhet…sepse aty perfundon rruga e tyne.
Me sa duket kjo jete se ka mendu se sa e veshtire asht te shohesh si ikin njerezit qe duam me shpirt e na lan ne mes te rruges.
Kush te don vertet nuk largohet…nuk te injoron…nuk behet indiferet…sepse prepara se te doje…te respekton..
Nje person nuk e humbet vetem kur iken,por e humbet athere kur e ke afer por ndjehesh vetem…
Dashuri e pa thënë
Deshta dikur unë një vajzë
Me shpirt te paster e kristal
Asnjëherë si thashe të dua asaj
Edhe pse zemera e dashti mjaft.
E amel e bukur ishte ajo
Si natyra e bukur ne pranvere
Sa shume shpresonte me i thane
Te dua…por l’ja thashe asnjihere
Mbreteronte fuqishem te une
Si mbreti qe ka nje mbreteri
Ajo ishte mbreteresha e zemres time
Por une nuk u bana mbret kurrë
E atij te pastrit shpirt
Mos lere asgjë per vonë
Kur ndjehet thuaje menjëherë
Duke pritur humbasim kohen tonë
Dhe nuk marrin dashni asnjëherë.
