Vladimir Muça
Nër paragjykime shpirtin e kemi të tharë,
Në mendimin tuaj: i djeguri lis,
Nga vitet e jetës përcëlluar në zjarr,
Me vështrim të gjelbër si kaktus jonik.
Në pranverën e dytë dashuria nuk vonon,
Dilemat migrojnë në njëmijë peisazhe;
Shpërthen ndjenja nga sytë si meteor
E shpirti shndërrohet në Circe surreale.
Pasionet e çastit i djegim si rrufetë
Tek gërvishten retë gri, pa shira,
Mbi mitet e Safos, në botë të vërtetë
Shtrojmë lëndina ndjenjash, botë me çudira.
Nga thellësi e shpirtit ndjesitë zgjojmë,
Në qiejt nervash nisim fluturimin;
Dhe vetë çmendurinë e ngremë mbi hon,
Të presim me puthje agimin.
