E brishta britmë…
Ngecur k’thetrave t’natës
ku ulërima përtërihet
orëve të vona.
kujtesa zgjohet agut,
në dhomë honet boshe
përqafin një akt dashurie.
Një varg kall shpirtin,
e një brengë tjetër sulmon fort
n’arterie të zemrës.
E brishta britmë…
fshihet pas zgjimit,
aty nën kalldramet e ftohta
dhe pret verën ngushëlluese,
duke parë makthet e tokës,
dhe të gjithë gjërat e mundëshme
që të pa mundura duken.
E zemrën e vendos diku,
në njërin krah te pemës se heshtjes ,
eh, mos pastë orë të vona,
as natë e as ëndrra ,
që të lënë veç shijen e keqe,
më mirë ulërima të ngjitet qiejve,
për të lënë shijen e ikjes.
Ulërima…
ajo muzikë e trishtë
është veç pikëllim i gjithçkaje.
ndaj , dhe britma është e brishtë.!
