ΜΙΜΟΖΑ ΜΑΡΙΑ ΑΗΔΟΝΗ
ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΥ ΖΗΤΟΥΣΑ
Σε στιγμές και μες στα χρόνια
Όσο κι ‘αν την κυνηγούσα
Τόσο απομακρυνόταν.
Έψαχνα την ευτυχία
Σ’ αεράκι εαρινό
Σ’ ευωδιές και σε ηχεία
Σ’ αργές ώρες, σ’ ουρανό.
Ευτυχία μου ζητούσα
Σε δύο μάτια, φιλιά- χιόνι
Δεν είδα, ούτε συναντούσα
Καν το χέρι να μου απλώνει.
Ευτυχία μου ζητούσα
Αυτή σε χέρι ήταν κρυμμένη
Στα στήθια το κλειδί κρατουσε
” Έλα παρ’ το” να επιμένει.
“Έλα παρ’ το “να επιμένει
Αχ, πως να τα βγάλω πέρα
Σε πόρτα τεθωρακισμένη
Με μια καρδιά και δύο χερια;;
Απόδοση από τα αλβανικά Κ 462 μ.μ.α.g.
MIMOZA MARIA AIDHONI
E KËRKOVA LUMTURINË
E kërkova lumturinë
Nëpër çaste, nëpër vite
Sa më shumë e ndiqja unë
Aq më larg ajo më ikte.
E kërkova lumturinë
Nëpër tinguj, në aroma
Në një fllad të lehtë pranvere
Qiellit orëve të vona.
E kërkova lumturinë
Në dy sy, në puthje borë
Nuk e pashë, nuk e takova
Nuk më mori kurrë prej dore.
E kërkova lumturinë
Ajo fshehur pas një derë
Çelsin brenda kraharorit
Më thëriste: – Eja merre!
Eja merre, më thërriste
Pas një derë të blinduar
Si të mundesha me të
Me një zemër dhe dy duar?
