Nuk e kisha menduar fill pasi u linda
Se e paftuara vjen nga lart
Luan pupthi me çdo sekondë të jetës
Bëhet shkallë durimi, matës i rezistencës
Vazhdimësi gjurmësh
mbi një pistë të gjatë vrapimi.
Sepse diçka më mashtroi me lindjen
Bota mu shkrep si një yll para syve
Shfaqje e bukur me spektatorë të qeshur
Të gjithë ëndërrimtarë
Me klounë hokatarë
Që për buzagazin tim ishin gati të vdisnin.
Me ngjyra ylberi përcillej dita
Me buzëqeshjen e verdhë të hënës ndriçohej nata
Fjalët e nënës më frymonin si uratë në vesh
Këshillat e babës
më ngjiteshin në palcë si amanete të zjarrta.
Nuk e kisha pritur motmotit se e paftuara vjen
Se ajo që po bënim me duart tona
Ishte një kurorë me nderime
Ishte një pemë jete me lëng qëndrese vaditur.
Mendonim se ajo
do të na mbante prej kahere gjallë
Nuk do të epej kurrë si skllave
Në gjunjë duke mërmëritur.
Por ja, e paftuara vjen
Ajo e padëshiruara
s’të jep shenjë për ta njohur, për ta cekur
S’ka fytyrë për të hyrë nga dera e miqve
S’ka moral për t’u gjegjur.
Vjen e beftë, ashtu e paftuar
Fik llampat një nga një, e bën errësirë
Nuk ka detektor që e kap në flagrancë
Vjen në heshtje, pa u ndier
Asnjëherë s’e pashë për të mirë.
