Më ikën vitet si shkumë
mbi valë
dhe flokët kacurrela shkuan
tani vec shtohen rrudhat
mbi ballë
dhe pak që mbetën
janë të bardhë
I ri u largova lashë
prindrit e mi
për mbijetes mora
emigrimin
me vite larguan largë
nga vëndi im
për tu dhënë fëmijve
një jetë më mirë
Me dhimbje durova me
shpresë besova
dhe sa herë që vija
ikja i zhgënjyer
mendoja të rrija zëmrën
ta qetsoja
po’ nuk është e thënë
rrugën prap e mora
Duke fshirë sytë afrohem
te trageti
ikim marrim dhenë po koka
mbas na mbetet
ikin Shqiptarët vëndi
bosh i shkreti
pleqtë vdesin vetëm
i hëngri darameti
C, të shkruaj më parë
për ty vëdi im
me zëmër të thyer
sa herë që vijmë
shkrova nuk u lodhja
po me shpirt të vrarë
ëndërra për tu kthyer mbeti në sirtar.
