(Nënës sime).
Ti kështjellë besnike
strehë e ngazëllimit
diell në ditë zemre
legjendë e flijimit.
Furtunave në ballë
sa herë u qëndrove
shtrojerë për ne
stoike e prindore.
Kur sofra shtrohej
erë e bukës nore
magje e dorës sate
kuzhinë maestrore.
Na arrnoje rrobat
punën me maraz
perin leht përshkoje
art në trikotazh.
Kur na vinte gjumi
djepin kishim pranë
me ninullat tua
djepi rrang e dang.
Na krihje e pastroje
nurin plot shkelqim
për shkollë na përcillje
shend e plot gëzim.
Oh sa mjeshtërore
dora plot miklime
m’i heq gjitha brengat
dorë e nënës sime.
Porse erdhi dita
në pleqërinë e saj
një shërbim të vogël
asaj me ia fal.
Në shtratin e vdekjes
me gjithë ato rënkime
ia kujtova jetën
kësaj heroine.
Rropatjet e jetës
shumë hjeka e mërzi
ca nga to të bukura
po më shumë bezdi.
Kush për nënën thotë
nuk ka vend shtëpia
I varfër është në shpirt
e turpëron Perëndia.
Më kot u mundova
burrërinë ta sprovoj
po n’shpirt u ligështova
e loti më trathëtoi.
Sa herë u përpoqa
ta shuaj këtë mallë
shpërthen mallëngjimi
me lotin ujëvarë.
Roganë
