Nga S.Esenin
…Gjallë je, ti moj nënokja ime?
Gjallë jam edhe unë… të përshëndes.
Paqja e mbuloftë, këtë mbrëmje?
Izbën tënde deri në mëngjes.
Mora vesh se ti je merakosur.
Atje larg për mua përsëri.
Se ti shpesh del rrugës e brengosur.
Mbështjellë me të vjetrin shall të zi.
Kur e kaltër mbrëmja bie pranë.
Të fanitet ty gjithmonë sikur.
Diku mua larg ne një mejhane.
Një i dehur thikën po ma ngul.
Kot ti nënë rri me gjak të ngrirë.
Ky nuk është veç vegim i zi.
S’jam aq vagabond i pamëshirë.
Sa të vdes pa të shikuar ty.
Unë i ëmbël jam prap si më parë.
Endërroj kur fushat larg vërej.
Që së shpejti nga këto mejhane
Në shtëpinë e vogël prap të kthej.
Do të kthej athere kur të mbushet
Kopështi ynë i bardhë me blerim
Vetëm ti si tetë vjet më parë.
Mos më zgjo herët në agim.
Mos m’i zgjo ti ënderrat që m’u zverdhën
Mos kujto atë që vate e shkoi…
Se në botë humbjet edhe lodhjet
Herët i provon, nënë moj.
Mos m’u lut t’i falem Zotit prapë!
Tek e shkuara nuk ka më kthim.
Vetem ti je gazi im i vetëm.
Ti e vetmja paqe e shpirtit tim.
Pra ti flaki brengat nëna ime.
Mos u trishto për mua përsëri.
Dhe mos dil aq shpesh tek rruga e madhe.
Mbështjellë me të vjetrin shall të zi.
Përktheu: I.Kadare.
