Dallgët e heshtjes tënde, përplasen shkëmbijve të durimit tim dhe unë po pres.
Nata i hedh kurorë yjesh pagjumësisë sime, për të ndriçuar rrugicat dritëhumbura të vetmisë.
Shikimet e mia rrufegoditëse thyejnë mesnatën, teksa akrepat e orës tregojnë: e pesë.
Eshtë vonë
Dimri largohet, kokëulur, i turpëruar për misionin që dot s’kreu me sukses.
Nuk donte, a s’mundi të hidhte vellon e bardhë mbi dashurinë tonë?
Gjithë borën e hodhi si heshtja jote e ngrirë në zemrën time dhe unë po pres.
Ç’ po pres?
Po ngrinë dhe drithërimat e pritjes.
Natëheshtja pëshpërit : është vonë.
