U bënë shumë vite tashmë,
ndokush ndoshta harroi,
unë mbeta, shoqëruar me të,
stoike, aty në vendrojë.
I mbrujta në shpirtin tim, ngrohur,
me diellin rrezeartë, të ëndrave ,
honeve ku mu desh, për ti fshehur,
si bashkudhëtare të ndjenjave.
Dhe vendosa roje e tyre, të bëhem,
të pengoj gjithkënd, si kureshtaret,
në mes tyre isha i vetmi bohem,
pengesë e pakaluar për ngatrestarët.
Ja kisha premtuar vetvehtes këtë,
dhe e realizova, me këmbëngulje,
por ardhka një ditë e nuk pret më,
qëndron para tyre me përkulje.
E nuk ishin fjalë, por ishin vepra,
ishin simbolika, ishin karakter,
s’ka gjë pse roje për ato mbeta,
pjesëza ishin, të një jete të tërë.
