Fragment nga tregimi:”Autizmi”-Brixhilda Dede


Fragment nga tregimi Autizmi.

AUTIZMI

Kështu e njoha,..

Ngritur duart mbi kokë, me një fytyrë të frikësuar, si të donte të mbrohej prej një veprimi të shëmtuar.

A, prej refleksit të një së shkuare të hidhur.

( në lagjen e tij përflitej se keqtrajtohej prej prindërve,

kështu trajtoheshin atëherë fëmijët autikë)

Më pas ja dëgjova zërin, ardhur gërmëzuar.

=Mooos, jam gjynah,..

Ishin këto fjalë që nënpunëses i ranë si gur në zemër.

Nuk ju desh shumë punë për të mbushur plagën e kalbëzuar të kohës.

Ishte diçka e thjeshtë. Atë që kishin nguruar ta bënin njerëzit e tij më të afërm.

Një përqafim.

Një ndjenjë njerëzore,

Një mbështetje e kokës tek gjoksi,..

Ishte kaq e thjeshtë,..

për ti sjellë buzëqeshjen e humbur fëmijnore.

Një fëmijëri të cilën do ta përjetonte në moshën e dytë të tij.

Për shkak të gjendjes së lindur, gënjehej me një çokollatë. Kur të afërmit shpejtonin nënshkruar karta për marje pronash.

Ai, gënjehej me një dhuratë.

Kur i jepnin për të ngrënë mbeturina, ndërsa javën e analizave e frynin si gjel dhënë vitamina.

Në vetvete,

dukej i sigurt për diçka.

Mund ti vidhnin të gjitha,

Mund t’ ju falte gjithçka kish. Por jo buzëqeshjen, dashurinë e infermieres.

Sa herë që ajo merte lejë e vetmja pyetje, shqetësim i tij ishte,

A do të kthehej përsëri ajo??!

Ndryshe, gjithçka do ti dukej e zezë, e frikshme.

( Është diçka përtej logjikës, pasurisë.

Ajo që nuk ka kandar për ta matur. Melhemi i ç’ do plage njerëzore.

Ajo që veçon njerin nga kafsha

NDJENJA, DASHURIA)