GRUA NË PASQYRË
Përse, pyet ajo, koha dhe godina e papërlyer
janë shtrirë përtokë?
Pak nga pak heshtja korrozive prishet,
siç prishet heshtja dhe pas hukatjeve në qelq
sozia e veshur me një këmishë nate
kërkon me zë
hajdutin e grave dhe gjykatësit.
Ajo s’mund të jetë më një statujë supengrënë,
një statujë krahëthyer, një statujë me vrimë
në mes.
Ajo është tundimi, vetë marrëzia,
është vetë tundimmarrëzia.
Me flokët e shprishur kjo ethembrëmje
ofshan në atë mënyrë,
që parfumi i dëshirave të fshehta
të përhapet si një këngë në direkun e anijes.
Përse, pyet ajo, hajduti i grave dhe gjykatësit
po vonohen kaq shumë?
– Ligor Stafa
* * *
A WOMAN IN THE MIRROR
“Why,” she asks, “have time and the unadorned buildings
Fallen prostrate?”
Little by little, the corrosive silence breaks,
As silence does after breathing on glass.
The double, wearing a nightgown,
Demands loudly
The thief of women and the judges.
She can no longer be a stooped statue,
A figure with broken arms, a form
With a void in the center.
She is temptation, madness itself,
The true embodiment of both temptation and madness.
With her hair disheveled, this fevered evening
Groans in such a way
That the perfume of hidden desires
Spreads like a melody on the ship’s mast.
“Why,” she asks, “are the thieves of women and the judges
Delaying so much?”
– Translated from Albanian to English by Ukë ZENEL Buçpapaj
