Valbona Kolaveri
INTERVISTUESJA
Ajo,
Po kërkontë të gjithë të vërtetat,
A thua ,se bota
Donte tē stivonte të gjitha teshat
E shpirtit tim,
Në sirtarët e saj të mendjes,
Pikturuar nē Blunë e pasionit tim
Si të ish një poete,
Kalkuluar sipas imagjinatës së saj
Mes një mijë botësh,
Mes shumë pyetjesh ,
Hamëndjeve,
E ndoshta të donte të dinte
Mes mijëra pseve
Qē nuk thuheshin,
Se s’kish kohë
Për të gjitha rrëfimet njëherazi
Dhe ngadalë,
Nën heshtjen e shpirtit të saj,
Filmonte atë çastin e mimikave
Që nuk gënjenin,
Që memorizonin kohët e mija
Ndër gjurmë,
I kish lexuar ato
Ndë rreshta vargjesh filozofikë,
Thelluar në brendinë
E asaj që nuk dukej,
Dhe e kërkonte të vërtetën,
Jo më në atë që shkruhej,
Atyre, ngaqë u kish besuar njëherë
Nuk i donte më,
Tani,ajo donte vështrimin tim,
Dëshironte,shqiptimin e cdo gërme
Aty për aty,
Si të vërteta sublime
Që nuk e njohin mohimin ,
Por,që thellë
Të dukshmen e kanë mes pengjeve
Që nuk thuhen,
Por që ndjehen nën lëkurē,
Shkruar ndër fjalë,
Ku,padashur buza dridhet,
Ajo ish intervistuesja më e re ,
Që mes dilemave,
Donte të dinte
Sa i vërtetë,
Dhe i çmendur njëkohësisht
Ish poeti
V.Kolaveri
Kushtuar nxënëses Azra Zhabjaku.
