Ti që kujton se atdheu,
S’është shtepia e babës braktisur në fshat,
Këtë natë solemne pa lavdi,
Kape të keqen për fyti
Si gotën e verës.
s’është valixhja me plaçka,
Që të merr zvarrë nëpër aeroporte
shtigjeve të marrëzisë,
s’është gjaku që të rrjedh në vena,
s’është frymëmarrja jonë e fundit përpara se të shkojmë në botë të tjera…
Akoma nuk e di?!
Atdheu është ylli që duhet të ndjekësh,
Ylli yt që duhet t’i gjunjëzohesh
Njësoj si para ardhësit e t’u paganë!
Por ATDHEU përpara se të jetë porta me luanë që të çon drejt agimit,
Je vetë ti!
Jam unë,
Qënia jonë prej gjaku, kockash e mishi!
Fëmijët tanë!
Etërit që na shohin nga qielli!
Mos harro!
