Me gjuhën e shpirtit moj jetë,
do të shkruaj sot në këtë botë,
ku të shoh në gotën gjysëmplot.
Me gjuhën e shpirtit se s’mund,
të anashkaloj petale më ke dhuruar,
por dhe baktere të këqija e të mira,
që shumë më kanë trazuar…….
Duke dashur të më lodhin,
t’më tjetërsojnë vazhdimësinë,
si të jenë leva të vëndosura,
në ingranazhin e jetëgjatësisë.
Nuk të them dot moj jetë,
që jam kënaqur pafundsisht,
se nuk më ke lejuar që lirisht,
të buzqesh plot ngjyra e dritë.
Në ato çaste më ke sulmuar,
dhe më ke futur në debate.
me të cilat unë jam munduar,
të nxjerr mësim e të ndalem.
Jo për ti dhënë liri dhe rrugë,
atyre, injorancës dhe cinizmit,
por se s’mundja të boshatis vehten,
qe ti mbush të tjerëve mendjen.
Me gjuhën e shpirtit moj jetë,
me atë gjuhë ku veç brëndia flet,
sido që kaloi me apo pa halle,
në heshtje, me ikje e me ardhje.
Me situata të ndryshme ngatërruar,
lehtë a rëndë ti vazhdove të ecësh,
lodhur po me shëndet t’më sjellësh.
Të lutem, tani lërmë të jetoj e qetë,
sido që erdhe them se kam akoma,
ditë plot deri sa ajo dita të më vijë,
në infinitin e dytë përfundimtar të mbrijë.
