Pajtim Çaushi
Fluturoi dhe Leta,
ëngjëllorja flatrabardhë,
e ngjizur nga mëritë e serta,
e munxosur nga fati i përdalë…
E braktisur nga prindër të pamendë
si Kuazimodo* tek dera e Shën Marisë*…
Eh, ato kaçurela në flokët e kadifenjtë,
bënë xhelozë dhe ëngjëjt e jozilisë.
Gjimnaziste në vitet tetëdhjetë,
e mbetur pa strehë tek fëmijëria…
U shfaq rishtas si pulëbardhë nga retë
veshur me të njëjtën vello pafajësie.
Të njëjtit sy me valë lozanjare,
i njëjti vështrim pa asnjë ré gri,
e njëjtë hareja si fituese e një gare
në pistën e jetës rini – pleqëri…
Në orën pa tiktake të Gjithësisë
shumzimi muaj – vite vjen si moment…
Tek pjestimi i litarit jetë,
ngucja e babëzisë,
si dokun në ujë shkurton çdo segment…
Fluturoi pafajësia Letë!…
tek koha e munguar në çastin e sotshëm…
Në qiell gjallon psherëtima përjetë
për të ikurit e djeshëm,
të shtrenjtët e motshëm…
_________________________________________
* Kuazimodo – personazh i romanit Kadetralja e Parisit
* Shën Maria – emri i Katedrales së Parisit
