Donike Rrethej
Mbramë ishte nat me hanë !
U shaklova prej aromës t’tij…
kët nat kur e shtalbt ishte puthja e lume,
me talluemet e arnueme shkela tan kufijt e tij pa u ndie ,
kufijt e nji andrre t’ndalueme ,
e e shtrëngova fort n’temin gji,
si kurrë kaq fort e dashunueme.
E njomshtova me puthje t’nxehta e t’amla,
ma diftoj ai rrugën me e gjet , ah, sa rruga ishte e g’jat,
e lodhshme me kapërcejt t’nalt si mure ,
unë i deshta synin , shpirtin, e zemrën prej vetmisë t’bame sakat ,
e nata ?!
me hanë aq flirtuese ishte edhe kjo nat.
Pse ?!
Nuk ndjeva ma xhabrajlat e gojëve t’liga…
e bana temin kët nat’ ku hana ishte , kaq e djallzueme ,
i vodha zemrën , shpirtin , trupin e e futa n’kurthin tem ,
( e ika siç din me ik andrrat me natën, e pa’shpirt , thjesht si hije e trueme ).
Me i kallxue atij se ka net t’djallta e t’lumnueme .
