Vaso Papaj
Liria ime!
Të kam dashur si t’ishe një gonxhe.
Më sillje përherë ringjalljen.
Edhe në më jepje ndihmën,
Edhe pse brenda saj kishe ndëshkimin:
Të mos shkoja gjëkundi,
Të mos ngatërrohesha udhëve të fatit,
Të zgjidhja ëndërrimin,
Të mos humbisja shtigjeve të mëkatit.
Ta shihja busullën qoftë nën dritën e qiririt,
Në pragun e shterrimit.
Liria ime!
Më mësove të çarmatosesha
Gjer dhe nga thërrmijëza zakonesh.
Më bëre të vetmuar,
Më bëre të qesh…
Po… edhe të qesh,
Kur jetova
Fundin e pafund të një diktature të dështuar.
Kur më mbrojte
Për t’i fshehur plagët që më la.
Po më bëre dhe të qaj,
Sa herë mendoja tërë kohën e humbur
Dhe pyesja: Ka kohë më apo s’ka?…
Dhe dije pra, liria ime:
Të braktisa vetëm një here.
U dorëzove. Një natë, në mes të rrugës.
Qe pranverë.
Qe gjithçka për mua ajo që ndiqja,
Kur këmbët e lidhura m’i le të vraponin…
Dhe unë të tradhtova.
(Të parën dhe të fundit herë).
Të tradhtova për një qeli me pekule.
Po s’pata faj: gonxhja kish çelur…
Gardianija qe një lule.
