Fatbardha Budini
Loti pikon,rrokulliset mbi faqet e jetimit.
Dikur këta lot rridhnin veç prej
gëzimit.
Tani ai ka mbetur në trishtim dhe tepër i vetmuar.
Errësira e vdekjes shpirtin e tij ka mbuluar.
Çdo ditë e natë ky djal i vogël po vdes nga pak.
Dhimbjen e ka afër sepse familjen e tij nuk e ka.
Nata e heshtur shpirtin shumë po ia frikëson.
Dhembja zemrën pak nga pak po ia copton.
Një mjegull e zezë ka rënë në shpirtin e tij.
Sepse kjo luftë e mallkuar e la pa familje,e la në vetmi.
Loti pikon ngadalë mbi faqet e jetimit.
Shpirti i është mbushur prej mallit e dëshpërimit.
Ende nuk ka rënë në tokë ky lot i artë i vetmisë.
Edhe toka do të qaj edhe qielli do të mbaj zi.
Kur ta kuptojnë armiqtë se jeta e tyre ka përfunduar.
Imazhet e të vrarëve në shpirt ka për t’iu rënduar.
AUTORE: FATBARDHA BUDINI.
