Majlinda Pajaj
Jeta vërtet më duket ëndërr,
Kam frik se humbas në rrugët me diell,
Dikur e heshtur, në kohë të shtrembër,
Malit i ngjitem, prek një copë qiell.
Se di pse sot, kam frik të zgjohem,
Më duket ëndërr dhe ky takim,
Me perëndesha po përqafohem,
Më thoni vallë a s’është bekim?!
Dikur me jetën dhe unë aktroja,
Një personazh pa spektatorë,
Sa shumë nga vetja, unë shpesh kërkoja,
Skenar i humbur, shuar, meteor.
Sot tek kjo ditë, unë mora jetë,
E lumturi, të pa përshkruar,
Dy nimfa uji, ngritur mbi det
Si një spirancë mu ankoruan.
Njëjtë si tek nëna, ma ndjeu shpirti,
Në dejet e tij, gjak arbëror,
Si mrekulli qielli ma zbriti
E Shqipërinë, thurrën kurorë.
