Seti Pezaku Vladi
MONOLOGU I PENELOPËS
Erdhi dhe kjo pranverë e dhjetë
oborrit të sarajit jetim,
pa ty, trimi im, Odise!
Dimër e kallkan mbeti zemra ime
ngujuar mbi këtë pëlhurë të bardhë,
thurur me fije ankthi,
rrethuar me lakenj djallëzorë,
acarin i shtojnë shpirtit vajtor.
Dora tezgjahut punon,
mendja tek ty, dashuria ime,
derdhet e copëtohet si rrëke me vrull
në tërthoret malore.
Sytë e mi u thanë horizontesh det,
flokët,
fjolla-fjolla po çelin lulet e bardha.
Ah, Helenë, Helenë,
ditëzeza, fajtore pa faj!
Bukuria jote penelatë ylberi,
shigjeta tradhtare i syrit të ndezur
u bë mallkimi yt,
mallkimi ynë,
fitili që ndezi zjarrin,
hapi dyert e mortit.
Krenaria idhnake greke e dogji Trojën,
lavdi e saj ndritur mbi kodër
mbeti një ëndërrinë;
hipur mbi të zezën karrocë
Akili vështronte korbat mbi vdekjen dystinë.
Flokëverdha greke fatkeqe!
Vellon e purpurt të dashurisë
ta dogjën vringëllimat e shpatave,
shtati yt lastar
veshi mantelin e urrejtjes,
veshi qarjet e djepeve pa baballarë,
vajtimet e këngëve të pakënduara,
buzëplasjen e arave të papunuara,
litarin e lotëve të vjeshtave.
Shikoje mbretin plak Priam me përroin e vajit syve lëshuar
mbi trupin e të birit Hektor
coptuar nga dora mistike e Akilit!
Ti dhe Troja, Helenë,
sinonim i njëra-tjetrës,
viktima të njëra-tjetrës,
flakë e dashuri
përvëluar të dyja,
mbetur tragjedi.
Dhjetë vite nga lufta kaluan.
Nuk di për fatin e tim zoti, Odise,
rron në jetë, apo tokë e huaj është bërë?!
Ëndrra të liga më sillen si re të zeza!
Hyjnitë,
Më thonë se ai do të vijë, mbi karvane tallazesh sfilitur lundron,
drejt Itakës po rend,
drejt meje që po e pres
sosur e këputur mbi këtë pëlhurë shprese,
fustani im i bardhë për ty, Odise,
apo, m’u thatë goja,
qefin i trupit tim do të jetë!
@Seti Pezaku Vladi
(Fotografia marrë nga Google)
