Donike Rrethej
Mallin e përzhitun qi m’njom buzët e rreshkna,
e peshon mbi lodin qi rrëshket mbi faqet e brishta,
tuj vadit andrrën qi n’gjyesëm t’rrugës e lamë,
heshtjet e shpirtit qi zhurmojn mbrenda mejet sonde kaq t’trishta ,
ah, fjalët qi na lidhën e i thamë.
E pangieme me ty e me shpirtin tem endacak,
qi sonde lot meloditë e odave t’heshtna e vjen te ti prej larg.
N’kët natë fund -vitit ,sadopak.
T’due ….
Çdo tipar edhe difekt ,
e ….
nig’joj hapat e kujtimeve tesh qi gërsasin mbi çardakun e nji kohë tesh t’ikun e t’shkyeme,
t’flas n’tana g’juhët e botës tuj e ditë se :
Sonde ka veç zhg’jandrra qi ul kryet kanë ,
t’trishta ,t’pajetueme e t’pa’rrëfyeme.
T’shikjoj…
Larg prej nji mali ,
me sytë qi m’digjen prej nji malli,
po ,unë t’shoh tesh me nji shpirt t’gjanë sa nji qiell ,
mbrenda zemrës t’ngrime t’kam mbajt si nji diell.
Me ndjesi qi m’marrin peng e m’tresin nëpër kujtime ,kuturu…
t’mblueme tesh si shkarravina qi nuk m’flasin ma as për ty ,as për mue.
Hapi krahët …
t’vdes tuj t’dishirue ,
ato flet tesh t’shkyeme qi flisnin për ty e për mue ,
Ik ,largohu prej andrrave e realitetit i kam vue,
Prag,
( Ndjesi e amël e e idhët qi na mban tesh larg )
