Nëpër bebëzat e syrit tënd lexoj
Natën von kur gjumi të shembë e të dremit
Fytyra jote më shfaqet ëmbël dhe e pa gojë
Si një panteon dashurie e pa limit.
E shkundur nga hëna si engjull mu shfaqe
Në dritaren e zemrës u fute sërish
Në ato pak minuta magjinë e shpirtit e kënaqe
Jo, s’dëshiroj të ngelem vetëm, si feniks të vish.
Qepallat e syve mbaj akoma mbyllur
Me duar shtrëngoj tē mos ikën kjo mrekulli
Sa vështirë ta bind veten moj qenie e bukur
Largohesh si ëndërr për të më lënë në vetmi.
