Çdo ditë e ikur kthehet në kujtime,
edhe brenda vetes sheh rrënjët e saj .
Dhe në mes lutjesh ,dhe ato mësime ,
ku herë / herë shpirti kërkon mos t’i mbaj .
Dhe koha ecën ,nuk kërkon të fshihet ,
dhe stuhia , shiun ka shtrënguar .
Nëpër flokë edhe pse nuk ndihet ,
dalëngadalë e ka turbulluar.
Sa ka jetë njeriu ,do ketë edhe shira ,
edhe rrënjët lagur ,do t’i ndjej diku .
Në çdo hapa hedhur dhe në shkretëtira ,
do t’i shohësh plagët që ndodhen aty .
