Nga “Harmonitë poetike” të Lamartinit, nxjerrë prej librit të përkthyer prej meje “Nga Shatobriani dhe Lamartini” po postoj poezinë e mëposhtme.
Perëndimi
Dhe deti qetësohej si një urnë e zbardhuar
Që ulet mu në çastin ku vatra ësht` venitur,
Dhe duke hequr bregut tallaz`n e shkumbëzuar,
Në shtrat`n e tij të madh hynte i nanuritur;
E ylli që binte nga reja në re i mpakur
Mbante përmbi valët glob`n e tij që s`rrezatonte,
Pastaj zhyste përgjysmë imazhin e përgjakur,
Si një anije në zjarr që fundoset n`horizonte;
Dhe gjysm` e qiellit zbehej, dhe një e lehtë puhi
Shuhej n`at` vello, e patundshme e pa u ndierë,
Dhe hijet rendnin, e nën ngjyrën e tyre gri
Gjithçka rreth qiellit e ujit shuhej përnjëherë;
E n`shpirtin tim, që po ashtu zbehet, vrerohet,
Zhurmat e k`saj bote binin me ditën, n`erë,
Diçka përbrenda meje, siç në natyr` shikohet,
Qante, vuante, lutej, bekohej herë-herë!
E, veç drejt perëndimit, një portë e shkëlqyer
Linte t`dukej dritën n`flukse t`arta t`vallzonte,
Dhe reja e purpurtë dukej si tendë e ngjyer
Që një oxhak t`paanë, pa e shuar, mbulonte;
E hijet, erërat, dhe valët e t`thellit hon,
Drejt një qemeri t`zjarrtë dukej se shkonin vrik,
Ashtu si dhe natyra e gjithçka q’e gjallëron
Dritën duke humbur nga vdekja kishin frikë!
Pluhur`i mbrëmjes atje prej toke ish n`fluturim,
Shkuma në tufa t`bardha mbi dallg`atje valvitej;
E vështrim` im i gjatë, padashur, me trishtim,
Edhe pse lagur lotësh, i ndiqte e nuk mërzitej.
Dhe gjithçka zhdukej; e shpirt` im i cfilitur
Mbette zbrazur, njësoj me horizontin e mbuluar;
E pastaj tek ai rritej nj`mendim fort i ngritur,
Si një piramidë mes shkretirës ndërtuar.
O dritë! ku shkon ti? Glob i shterrur nga flakët,
Ju re, erëra, valë, për ku pra rendni ju?
Pluhur, shkumë, natë; ju,syt`e mi, shpirt` im i vakët,
Thoni, nëse dini, ku shkojmë të gjith` kështu?
Te ty, Gjithësi, për t`cilën ylli ësht` një xix` e zbehtë,
Ku nata, dita, shpirti, arrijnë fundin që dihet!
Batic` e zbatic` hyjnore e universales jetë,
Oqean i gjer` i Qënies ku e gjitha shkon përpihet!
