—————–
Një bisedë të bukur,në ëndërr sikur po bëja
me poet Lasgushin,buzë liqenit ishim ulur
me shallin mbështjellë,borsalinën mbi kokë
sytë nga Shën Ndauni,në heshtje i kishte ngulur.
Fliste ngadalë i qetë,për vargjet,për poezinë
në sytë e tij rrëshqisnin lotët,ku mbi faqe ngecnin
rishtaz vështrimin e hidhte nëpër tërë qytetin
mu kujtua poezia që kishte shkruar për -Poradecin-.
E përshkruante me mall dhe dashuri qytetin e tij
kur ishte nën kthetrat e harresës dhe vetmisë
por vargjet e tij lirike që shkruante për dashurinë
i dhanë më shumë vlera,në privimin e tij të lirisë.
Mu kujtuan vargjet e fundit tek poezia-Poradeci-
ku në ato çaste nga Shën-Ndauni,i malëngjyer shikon
eh ta dish ti more djalë dhe për momentin ai heshti
që edhe lumi Drin ta dish ti,nga Shën-Ndauni buron.
Këto ishin fjalët e tija,shumë filozofike
ku ato përcillnin më shumë se sa një mesazh
poetët jënë mes njerzve,në të gjithë vëndin
edhe kur të tjerët i privojnë,ju bëjnë shantazh.
