Lufta dhe paqja .
Një fllad po fryn , po vjen vërdallë ,
s’na bën përshtypje , është pranverë ,
të çelet gjethi , të hapet sythi ,
e do një shtysë e do pak erë .
Ashtu e lehtë na duket ëmbël ,
largon cullufen përmbi sy ,
i ngre fustanin ndonjë çupe ,
paçka se e ka pesë gisht mbi gju .
S’i bën përshtypje as një bretkose ,
ky fllad tinzar që valë nuk ngre ,
ja merr një kënge sipër zambakut ,
avash – avash , e ka me nge .
Dhe retë në qiell janë të bardha ,
lodrojnë me erën si në një vals ,
të thuash se po vjen stuhia ,
do thonë ; po ky , qënka i marrë !
Te sheshi i lagjes ca pensionistë ,
te stoli lozin domino ,
mendje e kanë te dopjo gjashta ,
dhe jo me erën dosido .
Politikanët me mëngë përveshur ,
( të drejtë kanë se kanë dhe dhjamë ) ,
të rrahësh gjoksin se doli dimri ,
s’e dinë që ftohesh në behar .
Fajin s’ia vë as miopit ,
( e çfarë t’i them njërit që s’sheh ) ,
qimja që ngjethet nga një puhizë ,
me siguri diç parandjeh .
As shurdhi s’di të bëjë dallimin ,
në gjëmon a fëshfërin ,
por vetëtima ndrin e para ,
pastaj vjen zëri bubëllim .
Zgjidhjen s’e pres as nga memeci ,
ç’të thotë i shkreti me ; blë , blë , blë ,
por ti tërheq mendjen miletit ,
e gjen mënyrën edhe pa zë .
Po fryn një fllad , po vjen vërdallë ,
kujdes se bëhet uragan ,
– kur unë pëllisja , do qesh veshëgjati ,
direkt ju njerëzit ; – pusho gomar !
