Kur fjalët shpejt i merr era ,
i çon diku, as vet s’e di !
Si ta kuptojmë, s’do ketë të tjera,
ashtu siç ikën, ndodh që të vij.
K’to fjalë që lulen e vaditën,
një shtat të hedhur plotë nur shikoj.
Tani kërkon lulen e bukur,
por ajo gjatë s’e di pse s’rroj!
Dhe një ujvarë me ujë të pastër
e nisa nga rrënjët e saj.
Të ngrinte kokën që kish ulur,
duke marr jetë nga shpirti saj.
Dhe kjo freskia që më shfaqej,
e ndjeja që ndodhej shumë pranë.
Kur hodha sytë çfarë të shikoja,
një botë të pastër në gjithë dynjanë.
LAURETA MALAJ. 2/4/2024.
