Mëngjeseve e shoh, sa meken dritat e neonit,
Kur asnjë bar i vetëm qepenët s’i ka ngritur.
Makina e plehrave zhurmon me zërin e demonit,
Spërkat asfaltin boti, me copa jete ngjitur.
Ndërkohë pasqyra e detit thith agun gjithandej
E kris i vetmi jaht, përtej nga Kallmi shkon .
Po hënën, poçe qumështi, endè në qiell e gjej,
Qyteti të fundit orë të gjumit po provon.
Dhe ja, aty tek plehrat, i njejti burrë me zhele
Ca pantallona zhubra të lidhur me ushkur,
Kokës një varkë prej letre të ngjeshur si kapele,
Sajuar me gazetë, si ne fëmijë dikur.
Një bluzë e Juves djersur, në trup i ishte ngjitur,
Ish bluza e zakonshme: me vija bardhë e zi.
Në shpinë Del Piero, dhjeta, shikova i habitur,
Veçse tani e bardha ish kthyer krejt në gri.
Në trotuar afrohem, kërkoj ta përshëndes,
Përkulet në kazan dhe plehrat nis trazon.
E njoh atë shumë mirë, dikur flisnim sërbes,
Po sot nuk di nga vjen, nuk di as ku po shkon.
Nuk do t’i flas njeriu, as mua që më njeh,
As llambave neon, maçokëve që rrëmojnë.
Po vjen agimi befas, fantazmat, fap, i fsheh,
Kanaçet brenda thasëve, më therin e më shpojnë.
Po zgjohet pak nga pak qyteti im i vjetër,
Mënjan’ ka mbetur hëna, surpriza ime e zbehtë.
Do të doja këtë mëngjes të lindte një diell tjetër,
Se hëna po çgjyroset, pas pak do t’zhduket krejt.
E hapet një dritare, e dy, e pesë, e gjashtë.
Nga drita e bardhë zbuloj, mbi det diçka rrëshket.
Një varkë prej letre është, kapelja e kthyer mbrapsht,
Më kot kërkon të zotin, i zoti më s’do të jetë.
Largohet bregut varka, po vallë kush do t’ia dijë,
Nëse mëngjesi një burrë me zhele kish rrëmbyer?!
Ëndrrës se vagëlluar i tha një lamtumirë,
Ashtu dhe dashurisë, që shpinën ia kish kthyer.
