Ligor Stafa
Ndodhem pranë një stacioni treni. Aty pranë ka shtëpi, por edhe nuk ka shtëpi. Ka një pyll të vogël. Ka edhe s’ka. Më kanë lënë në ngarkim një fëmijë. Ky fëmijë ka prindër. Edhe s’ka. Pranë meje është një plakë, e cila mezi pret fishkëllimën e trenit. Ajo seç kërkon duke mërmëritur. Unë interesohem për plakëgjorën: kërkonte një sëpatë, që e kishte patur në një nga çantat. Në këtë kohë djali i vogël më shkëputet nga sytë dhe futet në pyllin me mështenka.
Dallova aty pranë dy qenë të njohur. Njëri prej tyre ishte i vjetër, ndërsa tjetri i ri. Rrinin përballë njëri-tjetrit dhe për diçka kuvendonin. Më bëri shumë përshtypje ky afrim. Me atë të vjetrin kisha një llogari të vjetër. U mata tinëzisht të rrëmbeja një gur, ta qëlloja. “Nuk ma do mendja se ky i riu do të hidhet. Jo, jo, nuk bën,” fola me vete, “do t’më shohin gjithë këta njerëz.”
Qeni i vjetër më përshëndeti lehtas, por me një vështrimlutje. Më përshëndeti edhe qeni i ri. Hodha sytë rrotull. Edhe për të parë se nga shkoi fëmija që kisha në ngarkim, por edhe për t’iu shmangur paksa dy qenëve. Plaka vazhdonte të kërkonte sëpatën.
Dy qentë kuptuan se unë diçka kisha humbur.
– Më falni, Profesori i Madh! Kë po kërkoni? – m’u drejtua qeni i vjetër.
– Kisha një fëmijë përdore, po m’u shkëput dhe s’di se nga u largua.
– Këtej rrotull e keni, Profesori i Madh, – foli gjithë siguri qeni i vjetër. U largua pak nga qeni i ri dhe drejtoi sytë te një gëmushë pranë një varreze makinash. Djali i vogël ishte ngjitur pas një timoni dhe po e rrotullonte nëpër duar. Drejtova sytë nga qeni i vjetër. “Nuk qenka keq nga nuhatja,” mendova. Tunda lehtas kokën. Po e falënderoja më duket.
– Diku, këtej afër është edhe sëpata e plakës, – foli qeni i vjetër dhe vuri këmbët mbi një bisht sëpate. S’di pse po i hynte në punë kjo sëpatë plakës së gjorë. M’u duk se zbuluam një sëpatë antikiteti. Plaka betohej se s’do të hypte në tren pa gjetur sëpatën. U gëzua shumë kur i thashë se sëpata u gjet. U gëzuan edhe të tjerët, që prisnin trenin. U shkëputa paksa nga turma, që filloi t’më rrethonte dhe kërkova më sy dy qentë. Nuk i pashë më aty. Ishin larguar.
– Ligor Stafa
* * *
DOG’S SENSE OF SMELL
I find myself near a train station. There are houses nearby, but at the same time, there are no houses. There is a small forest. It exists and doesn’t exist. I have been entrusted with a child. This child has parents. And yet, he doesn’t. Next to me is an old lady eagerly awaiting the train’s arrival. She is searching for something, murmuring. I am curious about the poor old lady; she was searching for an axe she had in one of her bags. Meanwhile, the young boy slips away from my sight and ventures into the birch-tree forest.
I noticed two familiar dogs nearby, one old and the other young. They stood facing each other, appearing to be engaged in a discussion. I was intrigued by their interaction. With the old dog, I had some unfinished business to settle. I cautiously picked up a stone, contemplating whether or not to hurl it in his direction. “I don’t think I should,” I said to myself, “as the young one might jump at me. No, no, that wouldn’t be ideal, especially with all these people watching.”
The old dog greeted me with a slight nod, but with a wary look. The young dog also greeted me. I looked around not only to see where the child I was carrying had gone but also to avoid the two dogs slightly. The old lady continued to search for her axe.
The two dogs sensed that I had lost something.
“Excuse me, Great Professor! Whom are you looking for?” the old dog addressed me.
“I had a child by hand, but he slipped away, and I don’t know where he went.”
“He’s around here somewhere, Great Professor,” replied the old dog confidently. He distanced himself a little from the young dog and turned his gaze towards a cluster of car wrecks. The young boy had climbed into the driver’s seat and was playing with the steering wheel. Shifting my gaze to the old dog, I thought, “Not bad for a sniffing job.” I nodded my head subtly, expressing gratitude, or so it seemed.
“Somewhere nearby, there is also the old lady’s axe,” spoke the old dog and placed his paw on the hilt of a rusty axe. I don’t know why the poor old lady found this worn-out axe to be of use. It seemed as if we had discovered an antique axe. The old lady swore she wouldn’t board the train without finding her axe. She was overjoyed when I told her that the axe had been found. The others who were waiting for the train were also delighted. I distanced myself slightly from the crowd that began to surround me and looked around for the two dogs. I couldn’t see them anymore. They had vanished.
(English translation by Ukë ZENEL Buçpapaj)
* * *
Собачий понюх
Нахожус близко одного вокзала. Вокруг находятся дома, но и нет домов. Близко находится маленький лес, но и нет леса. Мне надо ухаживать за малышей у которого есть родители но и без родителей. Близко меня одна бабка ждёт с нетерпением гудок поезда. Она что-то ищет бормотая.Я интересуюсь за ней. Она ищет топора в одной из своих сумок. В этот момент малыш спорился от моих глазах и вошёл в лес. Заметил там две знакомых собачек. Одна собака старше другой. Старшая собака стояла немножко выше молодой на петочке. Сидели друг против друга и о чём-то разговоривали. Я чувствовал какое-то впечатление от этой интимности. Со старшей собакой у меня была проблема в прошлой. Я хитростью взял камень и хотел ударить.
“Но думаю что молодая собака будет реагировать. Но, но, не надо придумался, будут смотреть все люди которые были кругом.
Старшая собака поздоровалась со мной, тоже сделала и молодая.
Бросил взгляд кругом смотреть куда спорился малыш ускользая от взгляд собак.
Бабка продолжает искать топор.
Две собачки заметили что я кого-то потерял.
Преподовател – отпросилась ко мне старшая собака.
-Кого ищешь?
Малыш был со мной, не знаю куда спорился?
-Здесь-вокруг будет -ответила увереностью старшая собака. Она отдалилась немножко от молодой собачки, бросила взгляд в куст близко одного автомобильного кладбище. Там малыш играет старым рулём брошенного автомобиля. Ну молодец с понюханием подумал я и мохая головой приветствовал.
Вокруг будет и Бабкина топорища -сказала старая собака и поставил ножку на деревяную часть топора. Не знаю о чем нужна этот топор этой бабке. Казалось что нашли один античный топор.
Бабка клянулас что не будет уехать поездом если не найдёт топора. Она бросилась от радости когда сказал что нашли топора. Радовались и другие пассажиры, которые ждали поезда.
Я отделился немножко от толпы которая начала окружить меня и искал глазами собачки. Не видел больше их там. Они уже удалились.
– Лигор Стафа
(Русский перевод из: Muhamet Dumani)
