O flamuri im i pagjunjëzuar ! I braktisur, i trëmbur e i sfilitur ..
Tëhiqesh zvarrë, baltës qe mbllaçit jargët e mëkatarëve ,
Në rrugën ku askush s’të jep dorën, për tu ngritur ..
E askush nuk të fletë më, në gjuhën e të parëve !
Mbijetove kohëve, shekujve, epokave me madhështi ,
Mbuluar si dielli nga re të zeza dyndjesh, hordhish ,
U ngrite nga hiri i luftrave ,si një ‘Sfinks’ i Ri ..
Krahëve të Shqiponjës që pikonte gjak,
trojeve të Arbërisë !
Të mbajtën burrat në djepin që përkundi
vegjëlinë ,
Gurëve u tere nga stuhit e baltës që ranë mbi Ty ,
Krahëve të Shqiponjës fluturove në gjithë Arbërinë ,
Si amaneti më i shënjtë i kombi ,mbetur ‘pa’ sy !..
O flamuri im, Ti je krenaria e atdhetarisë Shqiptare ,
Je simboli i një kombi që nuk do të vdesi kurrë ,
Edhe pse i përbaltur nga tradhëtia e mëkatarëve..,
Do të mbetesh përsëri : Më i bukuri FLAMUR !
Do të jesh gjithmonë në shpirtin e ç’do atdhetari ..
Që nuk pispilloset salloneve ku paraja bën orgji..
Por do fluturosh lart qiejve në syt e ç’do Shqiptari ..
Që nuk përlyhet llozhave ,që mbajnë erë tradhëti !
Lavdi flamuri im KUQ e ZI !
Fluturofsh një ditë si dikurë ..
Mbi Arbëri !…
