Si Sot pesëdhjetë e katër vjet,familjarisht nga fshati jam larguar,
Po me shpirt jam aty, në lagje,si fëmijë që los me shokët,
Për ju, edhe pse kam vite i larguar, dy vargje me mall do shkruaj,
Për ato nëna shpirt mira,të vuajtura,sa më s’ka na donin si t’ishin një
Kur shkonim të loznim, na thoshin, pa dale pa ngrënë dale ku shkoni?
Edhe t’ngrënë t’ishim, jo,ato bosh s’do të na linin diçka,do na jepnin
Për ata burra t’mënçur t’urt e fisnikër punëtorë t’palodhur e besnikë
Eh,për shokët e fëmijëris malli shumë m’ka marë,u shpërndamë si zogjtë e korbit,s’jemi parë.
Më mer malli për ata njerëz për lëndinat, livadhe e burime uji të kistalë,
Për Vjosën e bekuarë, gjithë beharin na freskon bimët fushës ja ushqen.
