Arze Hasanaj
Pluhur hodhën në shpirtin tim,
menduan që ti humbin bardhesin.
Por une e kam lene ashtu atë pluhur,
duke ngritur pluhur askund nuk arrijme .
Pluhur hodhen ne zemren time,
se e duan të ndare cope cope.
Por zemra ime nuk u zhgënjye,
dhe pse u munduan me secilën forcë .
Pluhur hodhen ne syte e mi ,
të verber deshën të më shihnin.
U bëra pak e verber tua bej qefin,
Pluhur mbi pluhur nisën të ngrinin,
Pluhur hodhen ne rrugët e mia,
se jetën pa rruge deshën të ma linin.
Por s’u shqetësova veç buzëqesha ,
se me atë pluhur veten përlyenin.
Pluhur hodhen kudo që munden,
as lulet e bukura s’ju dhimsen aspak.
Por pluhurat si shkunda i ruajta shumë,
se desha ti bëj herë këngë e herë vargë.
Ti mbajnë si kujtim ne zemrat e tyre,
pluhurin që hodhen me të mirë të ju kthehet.
Tè pakten atë që nuk e njeh si duhet,
mos hidh mbi të pluhur nese ajo kursehet.
Le të hedhin pluhur sa t’ju doje qefi,
nëse duan afer e nëse duan larg .
Se asnjë minut skam nga koha ime,
pèr njerëz të pa shpirt e që venat i kane pa gjak.
