Poezia 4 e poemës : Më pyet facebook ‘Përse mendon’ ?..
Po mendoj për errësirën, ku jemi zhytur,
për ata që na rinë si ‘xhelati’,
mbi kokë,
për triumfin e dikurshëm të gjakut tim,
mes llumit mbytur,
për ata që lavdinë e morën me vete,
nën tokë !
Për ditën,
kur gjuha ime u ngrit mbi flamur,
për gërmat që u shkruan në letër, e lexohen mbi gurë,
për honet e errëta të njëmij e tetëqindë e njëzet-ës…
që vinin nga thellësia e shekujve,
duke rendur tutje si lubi e djallit
që thith pa pushim,
gjenezën e së vërtetës..
Për errësirën që endi pëlhurën e sajë mbi truallin Arbërorë,
për dishepujt që nuk ‘ lanë ‘ një pergamenë pasë ,
për ata që sunduan botën,
shekuj me radhë,
duke shkruar historinë, mbi atlas !
Për hallkat e ‘zinxhirit’ të këputur..
nga plane djallëzore,
për emrat që mbetën të harruar..
mbështjellë në lëkurë dhie,
për shekujt e plagosur, nën klithma djalërie,
për qindra mbretër.. që i dhanë lavdinë,
asaj Ilirie..
Përse mendoj ?..
Për dyzet fiset, në dyzet shtete,
për perandorët e gjakut Ilir që sunduan
planetin,
për ata që i dhanë ligje, forc dhe jetë një perandorie të madhe,
ata që vendosën gurët mbi piramidat epike,
dhe ftonin planetin ..
të hidhte ‘valle’ !
Po mendoj për rugëtimin e historisë time,
për shtigjet që shkeli,
udhët nga kaloj..
në cilën rugë e ‘vranë’, ku ngeli ?..
Mos vallë ishte e ‘plakur’ nga shekujt e gjatë..
apo ishte e lodhur, dhe ra në gjumë !.
Ku mbete moj e fandaksur udhëve,
pa dritë, pa vegime,
në cilin detë a lumë..
lave ” mëkatet ” e hordhive !?..
Përse tjetër..?
Për epokat që u shuan dalëngadalë..
reshtuar shekujve si ushtarë,
ndoshta edhe për ylberin e shënjtëruar..
me zjarrin e shtat ngjyrave,
zbukuruar ,
për kurorën e magjisë Dodoniane,
që u ngjizë me shtat perënditë
aty, nën këmbët e tempullit të sajë
ku ylberet ..
feksnin mbrëmjeve më të bukurën,
drit !
..Përse mendohesh..?
Vazhdon !…
Tomi Buzi.
