Poezia e dytë e kapitullit të parë !
Më pyet facebook:
” Për ç’far po mendon” ?
Për shekujt që shkuan vetëtimthi mbi
mbi tokën time të ngratë..
duke trokitur si këmban alarmi, mbi gurët
e tretur,
për kërcëllimat, që kapluan
pa shtërngat..
me vetëtima të përflakura gërmat, dhe dishepujt e mbetur !
Për fjalët që u mbijetuan kohërave, si dyzet apostuj të gjuhës sime,
për zjarret që ndezi Europa, ti kthente në thërime..
për shqiponjat që i mblodhën një e nga një, e ja u dërguan perëndive..
ti qepnin në flamurin Kuq e Zi,
të mrekullive !
Ende më pyet: ‘Për ç’far mendoj’ ?..
Po mendojë për trillet e shekujve,
për baltrat pa emër,
për fosforitet e eshtrave që ndiçojnë ende thellë..
në tokën time,
si shkëndijëza në një bot të errët
fshehur nga rezet e të shënjtit diell !
Mendoj për gjuhëtarë, historian, filozof e sorollop të tjerë,
që mësuan si të shkruanin përtej kufijëve, në dhe të huaj..
të kthyer në këtë tokë me brekët përmjerë..
baltrave të kuqe,
ku marrëzia kundërmonë erë !
Përtej hapave të mi po mendoj,
deri ku mëndja ime zgjat dorën mbi to,
për gjurmët që lë pasë,
kur shkoj..
rugëve, mugëtirave ku dielli
s’më ngrohë,
e marrëzia s’më lë të flas !
Po mendojë për ‘miqë’ që më shajnë..
jargosur si në mesjetën
e largët,
të ‘bindur’ e të përulur si kavie eksperimentale të një bote të errët,
ku honet e shpirtit,
janë kthyer në lobarotorë infeksioni,
që përhapin jargët
mbi të gjitha ditët e vitit !
Për ç’far po mendoj ?..
Për burrat që i mbuloj harresa..
mbështjellë me qefinin e errët të botës sllave,
për Dodonën, ku perëndit kan ruajtur eshtrat..
mijëra vjet më parë, kur hajnitë ,
s’guxonin të hidhnin valle,
e gjuha shkruhej me eshka !..
Për Herodotin, babanë e historisë,
për Thotin, që mbi gurë shkroi për Ilirinë,
Homerin e madhë
poetin e dramaturgjisë
Sokratin, Aristotelin e të tjerë,
për ‘testamentin’ e zi të patriarkanës..
që ende sotë,
zvaritet si reptilët, nëpër dheun e shenjtëruar,
të kësaj toke, mbetur djerrë !..
Përse po mendoj ?..
Po mendoj për gjuhën time që mbeti trembëdhjet shekuj
në robëri,
për njëqind breza mbetur
në harresë,
për mesharët e profetëve që ju zhdukën të shënjtës Iliri..
për dhespotët e Bizantit,
që fshehën gjuhën mbi të cilën
faleshin perëndi !
Për meshat e profetit Shqiptarë,
Gjon Pali,
për mesazhin e shënjtë që lëshoj në trojet Ilire,
”Mbrojeni gjuhën tonë, sa jeni për së gjalli..
t’ja u lëm amanet brezave të gjakut ,
jo hordhive” !..
Për këto po mendoj !..
Dhe do vazhdoj ende të mendojë..
si do të fus dritën në thellësin e mugëtirës,
të shohë me syt e mi..,
atje ku shohin legjendat, ku flenë trillet
e historisë, të s’mirës,
atje ku ” ndalohet reptësishtë ”, të ndriçoshë..
honet e zeza, të errësirës !
Përse po mendoj ?…
Vazhdon…
