Udhëtova sonte,ku nuk shkova
Po më shijonte vërtet kaq shumë
Sa pash universin, u mrekullova
U habita që njerëzit,ishin hala n’gjumë
E fika mjetin tim, thash të bëj një vizit
Fillova në këmbë të eci ngadal
Me ra në sy një pastërti ,që të mahnit
Këtë vend e kisha hasur,vec në përrall
Më mori uria,pash për ndonjë restorant
U lodha duke ec,por askund nuk hasa
Ecja krejt i shpërqëndruar,si arrogant
Do të pres dhe pak thash,sa t’bjeri nata
Shikoja përreth e më vinte cudi
Si kisha mundur të vija deri këtu ?
Një yll mu afrua,më ftoj në shtëpi
Sonte ke radhën më tha,për të ndricu
I tregova historinë ,ashtu sic ishte
S’i bëri përshtypje,fare s’u habit
Mos harro radhën,shpesh më përsëriste
Cfarë sheh këtu,kan ardhë me bër dritë
Mu duk se më zun sytë,një meteor
Më tutje një baçe me lule pambarim
Pastaj mu afrua e më vendosi një sensor
Kujdes mos e humb tha e ke për ndricim
U ktheva në yll, që bukur ndricoja
Tani me parajsën ,po më ngjasonte
Të rri a të kthehem,me vete mendoja
Mendja s’arrinte ta ndante,s’po e kuptonte.
Urim Mezini Torino Itali
