Robert Shkurti
Të dashur miq, këto ditë është botuar në Itali Antologjia Habere Artem e shtëpisë së njohur botuese Aletti Editore, në koleksionin Horizonti, vellimi XXIV ku janë autorë të ndryshëm italianë dhe në brendësi të kësaj Antologjie pjesë e saj është një poezi e imja e titulluar ” Ngrohtësi nëne”
Cari amici, in questi giorni è stata pubblicata l’Antologia Habere Artem di Aletti Editore, conosciutissima in Italia nella collana Orizzonti, volume XXIV dove troviamo vari autori italiani ed all’interno della quale fa parte anche una mia poesia intitolata “Calore materno”.
NGROTËSI NËNE
Në dimër, malli më solli në vendlindje,
tek kjo shtëpi e thjeshtë e paharruar.
E njëjta e atyre viteve më parë,
me shumë gjëra, tashmë, ndryshuar.
Mure të heshtura, dyer të ngrira,
kurrë s’kisha parë dritare pa sy.
Mbi kokë më rri një qiell i mpirë
dhe ajri më duket i veshur në gri.
Çuditërisht, m’u duk e ftohtë, e ftohtë.
Vetëtimat feksnin, bubullimat gjëmonin.
Litarë uji vareshin qiellit nga retë,
qyngjet të fryra, qosheve rënkonin.
Për dreq, ikën dritat, u bë errësirë.
U trullosa fare, e kisha harruar.
– Vallë, vazhdojnë të ikin përsëri!?
– pyeta veten i tëri pezmatuar.
I harrova dritat dhe në vete erdha.
Ishte nëna, e vetme tek më priste.
“Eh! – tunda kokën e me vete thashë.
– E pakët frymë e saj, të ngrohë kët’ shtëpi.”
Teksa më puthi e më përqafoi,
më mbushi plot me ngrohtësi.
Ndieva që nëna m’u bë zjarr magjik
në të ftohtën, të braktisurën shtëpi.
17 dhjetor 2014.
CALORE MATERNO
L’inverno ha risvegliato la nostalgia della città natale
in questa casa semplice ed indimenticabile.
La stessa di quegli anni trascorsi,
con tante cose ormai cambiate.
Muri silenti, porte congelate
finestre senza occhi, non le avevo mai viste
Su di me veglia un cielo plumbeo
che veste l’aria di grigio.
Stranamente mi è sembrata fredda, gelida
luccicanti saette, tuoni che si rincorrono
funi d’acqua appese alle nubi,
grondaie piene negli angoli gemevano.
Di colpo andò via la luce. Buio.
Stavo impazzendo. Non ricordavo.
Davvero continuano a staccarla?
Chiesi turbato a me stesso.
Tornai in me, quando vidi mia madre
sola, ad aspettarmi.
Eh, feci un cenno di saluto e pensai:
almeno c’è il suo viso a scaldare questa casa!
Mentre abbracciandomi mi baciava
colmandomi con il suo calore materno,
un fuoco magico sì accese
in quella fredda casa abbandonata.
