Poezi
Dukurine natyrore, sigurisht,
rrezaton pedagogia e djellte,
e cila trazuar mua marrezisht,
pedagogia, e imja, pa emer,
qe e imja s’eshte katerciperisht.
Une as emrin dot s’ia di,
gjenealitetet e saj, hic,
sepse s’jam ende dashuruar,
edhe, larg aofte, ashtu te ishhte,
do te qe budallallek me bisht.
Porse ajo rrembyer me ka,
robin e saj tashme bere,
edhe pse jetojme teper larg,
diku midis shpirtit e zemres:
nje femer e mbare,
nje mashkull i prape.
Dihet, ne jemi e s’jemi nje,
sic afron ujku me qenin, ne boje,
ujku bredherine shtate katafira,
qeni, prane kopese, ne roje,
njeri- tjetrin hane nga xhelozia.
Oh, krahasim i shemtuar,
me mire secili ne plengun e vet,
pa syte te burojne rubin te kulluar.
