Rri e menduar ,mes dheut plak
Pi ujë të zier ,trazuar me gjak
Botë e madhe ku e humbe rrugën
Në detet e llatarëshme a i bashkon
urët ?
Nga zemrat e fundosura gurëzuar
Në gurë .
Nga varfëria e lidhur kurorë në
tokë e qiell…….
Nga dashuri e munguar … në re e diell.
O valë e tmerrëshme
o ujë o det ……
E shpie zërin e tretur rrugëve në kurbet ..
Në udhën e bashkimit nisem e vij vetë…
Ku malli dhe dhimbja veshët po mi vret .
Gjumi i natës i mbetur i shkretë
Dashurinë ç’e bërë o moj botë e shkretë .
Dhe zërërin e saj nëpër pyll të vrarë
E shtrirë në zhurmë iku dalngadalë
Dhe dashuria iku si një fije barë
Frika e heshtjes mbeti me një fjalë .
Botë e dashur timoni të iku ….
Në nje degë molle…. në një kokërr fiku.
Kjo dhimbje e moçme në shekuj e
Vonë….
Në sofrën e drurit dashuria mungon
Rrugët ka marë
se di ku ka vajtë .
Ku pijnë tjetër ujë— e ngroh tjetër diell
Nis këngën e vajit e klith mallshëm
me fyell .
Kur pret dorën e tjetrit a të dhëm
o botë ?
Nga zëmra e fundosur gurëzuar
tokë
Erren mendimet plas dhimbja më
Në kokë .
Zoqtë e thëllezat harruan shtëpinë
Prindrit tek porta presin të vinë .
U plakën në vetmi me mallin në gji
Mallëkuar qofshë kurbeti i zi.
Na i more vajza edhe djemtë të ri
Kur të plaken vetë s’kanë më dashuri Kur të vinë ata —– je tretur në varr
Ata kanë harruar të qeshin
të qajnë.
Dashuria iku rrugëve dalngadalë
Lëngut të jetës ,i dha vala- valë.
Puthjes— puthjen tënde me mall
të ngrohtë …
Në pyllin e lëkurës ,mirupafshim
thotë .
